sábado, 3 de diciembre de 2016

MI PARTICULAR VISION SOBRE LA VISION QUE OFRECE LA PELICULA "1898. LOS ULTIMOS DE FILIPINAS". Una obra de ficción basada en hechos reales.

Mi particular visión que me produce la visión que ofrece la película “1898. Los Últimos de Filipinas”;
una obra de ficción basada en hechos reales.




Despues de verla por segunda vez, un resúmen muy resumido:
Muy buena interpretación, bien ambientada, buena fotografía. De lo mejorcito que se hizo en cine en España
Seguro que obtendrá reconocimientos y galardones.
En cuanto a cómo se ha enfocado el hecho histórico, me ratifico en mis opiniones iniciales, que básicamente es de una buena decepción, al huir, al escapar la película de los hechos reales y mezclar mucha dosis de ficción que desvirtúan los mismos, sin centrar en exceso al público sobre el asunto; desperdiciando así una buena ocasión.


Mantengo por lo tanto lo manifestado hace una semana, fruto todo ello de esa gran decepción que me ha producido la película.....










Si. Le doy este título al presente comentario sobre mi particular visión que me produce la visión ofrecida por la película “1898. Los Últimos de Filipinas” sobre los hechos reales e históricos del asedio de Baler, término que dicho sea de paso, todo el mundo parece querer renegar de él, a pesar de ser cierto y verídico; cuya expresión no deja la menor duda de lo que realmente ocurrió en el pueblo de Baler, sin sucedáneos ni aditamentos que pueden llevar a confusión al gran público.

Es por lo tanto lo que aquí escribo mi particular visión, mi primera particular visión sobre lo que he percibido con la película, (la semana próxima la veré de nuevo), con lo cual para nada tiene por qué coincidir con el propósito que pueda perseguirse con la emisión de tal film que se ampara en hechos ficticios entremezclándolos con otros reales (la mayor parte de ellos).

Parto pues, y lo reconozco, que se trata de una película que la misma se presenta al público como antibelicista que curiosamente trata sobre hechos bélicos en una situación extrema, con altas dosis de emociones, tanto desde el punto de vista individual como colectivo y sobre todo desde el punto de vista humano que necesariamente se vivió dentro de la iglesia de Baler.

En ese reconocimiento también está el hecho de ser un proyecto arriesgado, un intento ciertamente arriesgado. Algo así como realizar un curso o clases de cocina e intentar no quemarse o no mancharse en algún momento del proceso; …., programar una edición sobre sexo y omitir hablar del coito o de las partes erógenas del ser humano… o dar un buen curso acelerado de matemáticas y no tratar de trigonometría por aquello de que el concepto de seno y coseno es un rollo y ya no digamos la tangente porque lo del ángulo recto ya ni procede….Es decir: el mensaje inicial sobre la cuestión principal es: sí, pero no… …; no, pero sí….

Quisiera resaltar que mi relación con los hechos conocidos popularmente como “Los Últimos de Filipinas” se remontan a hace ya unos cuantos años cuanto tomo conocimiento de la existencia de un vecino del municipio coruñés de Culleredo, fuera uno de los 33 supervivientes de aquel acontecimiento histórico que había vivido en el más absoluto anonimato, todo ello gracias a una entrevista que le realizaban a tres de los cuatro hijos que tuvo José Martínez Souto, que así era su nombre.

Entrevista realizada a tres de los hijos de José Martínez Souto
 que me llevo a explorar sobre su biografia.


Fotografía de José Martínez Souto
natural de Alemiras (Culleredo-A Coruña)




Me pareció tan excitante e interesante el personaje y a la vez tan lamentable el silencio de su existencia para conocimiento general del público que guardé aquella noticia hasta encontrar un hueco y dedicarle el tiempo necesario para investigar mínimamente la biografía de este hombre en su estancia en Filipinas y en el Asedio de Baler.

Fue así como después de un trabajo de dos años y con la inestimable colaboración de su hijo Emilio y su nieta Loli, encontré el apoyo necesario para ponerme a ello. Fruto de ese trabajo fue la publicación del libro  El Ultimo de Filipinas de Almeiras (Culleredo - A Coruña), José Martínez Souto. Un héroe en Baler publicado en diciembre de 2013 en el no sólo se recopila la biografía como soldado en el Asedio de Baler, sino que además se hace un recorrido de su experiencia que adoptó en el campo de batalla en la División Lachambre (la mayor operación militar desplegada por el ejército español en la guerra hispano-filipina a principios de 1897), así como los pormenores en cómo empezó el conflicto en las Islas Filipinas y su desarrollo y término con la firma de Pacto de Biak-na-Bató en diciembre de 1897. Circunstancias estas esenciales para entender y centrarse en los motivos, bajo mi modesta opinión, en cómo se desarrollan posteriormente todos los pormenores que ofreció el asedio en Baler y que les llevó a la resistencia ante los enemigos por espacio de 337 días dentro de la iglesia.


Pues bien, todo parece indicar que gracias a aquella primera película  titulada “Los Ultimos de Filipinas” persiste aún hoy en día en la memoria del gran público aquellos hechos, aunque sea de forma somera. Por eso es y seguirá siendo una buena noticia que aparezca una nueva película que trate aquellos sucesos, máxime con la pompa y la publicidad que ofrece sobre la cuestión la mismísima TVE, aportando un gran elenco de protagonistas que conforman hoy en día el panorama del cine español y con un presupuesto para la obra realmente importante.

Así en un primer momento la idea no parece mala. Estamos ante un evento que va a tratar sobre Los Ultimos de Filipinas, lo que parece alentador para que el gran público pueda tener acceso a hechos reales acaecidos no hace mucho tiempo aunque parezcan remotos. En resúmen, una película sobre hechos históricos en un ambiente bélico, de una guerra, que independientemente de los tintes añadidos y ficticios que se le quieran incorporar, trata sobre hechos reales, por lo que la mezcla  de ambos ingredientes, realidad y ficción pueden resultar hasta cierto punto incongruentes o impropios si de lo que se trata es recordar un hecho histórico. 

Cabe precisar que la película se presenta como antibelicista, así se hace saber al menos a la espectante audiencia de televisión, periódicos, revistas y otros medios que se hacen eco del evento. El aviso es por activa y por pasiva, por lo que cabe pensar, incluso, que se nos presenta una película con tintes dramáticos de tal modo que no sería descabellado pensar en soltar alguna lagrimita y todo....

Con inusitada publicidad previa por medio y múltiples intervenciones de buena parte de los protagonistas, actores, producción, dirección, medios de comunicación, etc…,  sobre el gran evento del film que se nos va a ofrecer, se entremezclan ya serias advertencias, inequívocas, para centrar al personal y no sufrir desengaños posteriores. Entiendo. 

Así es como van los tiros. Todo una bomba. Uno que a veces hasta tiene cierta imaginación, particularmente me resulta interesante saber qué es lo que va ofrecer una película antibelicista sobre una guerra real, que no sea centrarse en el el aspecto humano de aquella vivencia. Para ello, lo confieso, estuve visionando previamente varios vídeos de Gila sobre la guerra. Luego, en vísperas del estreno leo en una entrevista a uno de los protagonistas que trata literalmente de “tarados” a los soldados que allí estuvieron en el asedio.

No, no sean mal pensados. No se refería a los soldados de la ficción, se refería a los reales, a los que protagonizaron el Asedio de Baler. Entonces me vino a la cabeza algún vídeo de Gila y pensé yo: “Ajajaa!!!  Un resúmen perfecto del por qué la Historia en este país es vista como una historia”.

Así llega el viernes día 2 de diciembre de 2016 y me propongo ir a una sala y elijo un cine céntrico de una de las ciudades más importantes de Galicia y acudo a la primera sesión, a las 18:30 horas, una hora perfecta para no sufrir aglomeraciones. Les puedo asegurar que lo conseguí. Eramos cuatro en la sala. Si. Ni tres ni cinco. Cuatro. Tres y yo. Ambiente relajado pues y ahora a visionar 138 minutos de “1898. Los Ultimos de Filipinas”.

Bien pues pasan esos 138 minutos y pasa casi todo el día siguiente y me presto tranquilamente a resumir mi visión de la susodicha película, que sucintamente resumo en los siguientes apartados.

1.- Película de ficción bélica que mezcla hechos históricos con otros que nada tuvieron que ver con los mismos. Advertencia previa realizada antes del estreno como en la propia emisión de la película, de todo lo cual es de agradecer sinceramente.

2.- A resultas de lo anterior poco o nada puede pedírsele a la película para que esta lleve un mensaje claro al espectador sobre los hechos reales que acontecieron en el Asedio de Baler. 

3.- Fruto de ello, desde el punto de vista real e histórico de los hechos, poco o nada puede añadir al conocimiento general del público de lo que realmente allí ocurrió. Más bien puede producir confusión, aunque para ello es necesario tener datos contradictorios, es decir saber lo que realmente ocurrió allí y antes del asedio en el conflicto hispano-filipino, porque de lo contrario lo que se genera es desinformación, y si no indiferencia, lo cual no sé que es mejor

4.- La película omite soberanamente que cuando llegan a Baler la guerra hispano-filipina había concluido hacía dos meses y que por lo tanto era un tiempo de paz y que buena parte de los soldados españoles en febrero de 1898 comenzaban a embarcar rumbo a España.
La impresión que he percibido sobre esta importante cuestión es algo así como que aquellos hombres cuando llegan a Baler lo hacen de tal forma casi como si cayeran de un guindo o algo así, sin que se sepa muy bien en qué contexto, el por qué y en qué condiciones llegaron.

5.- Al salir del barco nos presentan a los soldados como un atajo de inútiles que no sabían ni siquiera hacer instrucción.
La realidad sin embargo es bien distinta.  Sin ir más lejos José Martínez Souto venía de combatir desde el inicio de la guerra en 1896 y participar en toda la contienda, siendo uno de los que ya sufriera el ataque al Destacamento del Teniente Mota en octubre de 1897.

6.- Con el tratamiento dado al asunto todo parece indicar que el asedio ya se produce nada más llegar a Baler, aligerando de una forma pasmosa, rozando la omisión, hechos tan importantes y esenciales para entender todo el proceso.
Se omite en una película de 138 minutos hechos tan importantes como que Filipinas aún era una colonia de España cuando llegan a Baler y en un período de paz; no reflejando adecuadamente las dificultades que tuvieron para comprender la realidad de los hechos que eran totalmente opuestos a la situación que dejaron cuando partieron de Manila. El papel que adopta EEUU en todo el proceso no tenía sentido alguno bajo la perspectiva de aquellos hombres.

Ante tales omisiones y la falta de información al público en general, tampoco es de extrañar que aún hoy en día se publiquen o se hagan preguntas en publicaciones varias que pululan por estos mundos, que si aquellos hombres eran locos o héroes. Es decir aún hay personas, muchas que tienen dudas, lo cual es estremecedor, por definirlo de alguna forma.
Parece que se quiere obviar algo importante. Que eran personas. Seres humanos, y que sí, que estaban locos. Todos locos por vivir. Estaban todos tan locos que incluso cuando llegaron a España buena parte de ellos formaron familias y prosiguieron sus actividades con total normalidad dentro del panorama que les ofrecía el trasvase al siglo XX.

Sin embargo en la película se trata de una forma lógica y coherente, minutos para centrar al público qué era aquella rara enfermedad que los invadía y aniquilaba dentro de la iglesia, lo cual es de agradecer.
Se consigue así que el público no piense que morían porque sí.

7.- El papel que los religiosos tuvieron en el asedio se ve relegado a uno en la película que se dedica básicamente a fumar opio.
Sinceramente nada que opinar. Simplemente desconocía el dato. Si es de ficción la verdad es que lo han bordado.

8.- Así es también como el papel de los soldados se ve resumido en uno ficticio de uno de los protagonistas de la película, anulando por completo la esencia de aquel grupo tan heterogéneo pero único a la vez.

Se consigue de forma magistral obviar el verdadero protagonismo que sobre la realidad de los hechos tuvieron oportunidad de demostrar en múltiples ocasiones los soldados. Lo demostraron en distintas ocasiones y facetas de mucho calado que cada cual pudo y supo de la mejor forma posible desempeñar.
Es decir, seguimos en la línea habitual. No se puede hacer mejor crítica al abandono al que fueron sometidos en la realidad los soldados como lo hace la propia película que los deja al más absoluto abandono e indiferencia. La película en este aspecto es que lo borda.
Los obvia tanto que se considera necesario inventar el personaje de un soldado desviando absolutamente la atención sobre el núcleo central de la cuestión de Los Ultimos de Filipinas.
Es decir, la película si acaso borda mismamente la indiferencia que del sistema padecieron estos hombres. Es decir indiferencia en la realidad e indiferencia en la ficción, con lo cual cabe concluir que no es tal ficción sino realidad, o la realidad hecha ficción.
(No sé si me he liado o si se me comprende)

9.- Ciertamente impresionante a mi parecer es uno de los “momentos tensos” que se viven en los diálogos de la película cuando en alguna de las escenas se centra ese diálogo en verter críticas al gobierno español sobre el destino de los veinte millones de dólares que obtiene por la venta de Filipinas…., en un alarde como si los verdaderos protagonistas estuviesen en fase parlamentaria discutiendo poco menos que los Presupuestos Generales del Estado….., trasladándonos mismamente a la actualidad de la sociedad de la información en la que estamos inmersos hoy en día.

10.- Me llama poderosamente la atención, (de forma inexplicable ya a estas alturas del relato) que no exista dedicado ni un instante en la película a los nombres de las personas reales que conformaron los hechos y el núcleo central de la película a excepción del teniente Martín Cerezo, lo que corrobora la importancia que se le presta a los protagonistas de esta historia, los cuales parece que están destinados, indudablemente, a ser además de los olvidados, los obviados.

Bien, pues hasta aquí mis primeras impresiones que quedarán culminadas para no dedicarle mucho más tiempo a esta cuestión, la próxima semana en que volveré a visionarla y dar mi segunda opinión después de revisionar la visión que ofrece el relato de la película “1898. Los Últimos de Filipinas”, sobre los verdaderos Ultimos de Filipinas que no son otros que los Héroes de Baler y que en una primera aproximación resumo así.

Con la película “1898. Los Últimos de Filipinas” se corrobora una vez más que los Héroes de Baler conocidos popularmente como Los Ultimos de Filipinas, los verdaderos protagonistas de la historia de este episodio histórico, seguirán siendo los grandes olvidados y desconocidos para el gran público.

No se podrá asegurar que con la emisión de esta película de ficción se pueda establecer un relato lo suficientemente atractivo para que el gran público la pueda considerar con su asistencia a las salas como un gran film, ni mucho menos que pueda contribuir en exceso al conocimiento de los hechos reales.

En principio se queda en un querer si, pero poco. Una película que me induce a pensar que cumple perfectamente con una de las frases magistrales del gran Cantinflas, la cual sería:
La película 1898 Los Ultimos de Filipinas trata la historia de los mismos “así como quien no quiere la cosa pero queriéndola al mismo tiempo”.

Por lo demás todo perfecto.

Continuará la próxima semana….,   Si bien quiero advertir como Groucho, estos son mis principios sobre la visión inicial de la película que si no le gustan, tengo otros….













ENLACES QUE LE PUEDEN INTERESAR SOBRE EL ASUNTO:

Datos sobre el libro "EL ULTIMO DE FILIPINAS DE ALMEIRAS (CULLEREDO - A CORUÑA), JOSE MARTINEZ SOUTO, UN HEROE EN BALER


La noticia que convenció al Teniente MARTIN CEREZO sobre la veracidad de las noticias de los periódicos...


Museo de Baler




Esta narración corresponde a la primera edición del libro, que lleva por título "El último de filipinas de Almeiras. José Martínez Souto. Un héroe en Baler".


Video narración de las primeras páginas del Libro EL ULTIMO DE FILIPINAS DE ALMEIRAS (CULLEREDO ACORUÑA) JOSE MARTINEZ SOUTO UN HEROE EN BALER




Mini video sobre el Asedio de Baler






Mini video sobre la División Lachambre, en la mayor operación del ejército español en la guerra hispano-filipina.



jueves, 10 de noviembre de 2016

A TEORIA DA RELATIVIDADE SEGUN A VISION DO PAISANO ESTE QUE FALA A MAZO, poñendo uns casos sobre a mesa....

A TEORIA DA RELATIVIDADE SEGUN A VISION DO PAISANO QUE FALA A MAZO  (poñendo uns casos sobre a mesa....)

(Unha de tantas....)





TAMPOUCO SERA PARA TANTO.
UNHA PARTE DA TEORIA DA RELATIVIDADE.

Se tomamos, xa para non irnos moito mais aló, os últimos 150.000 anos en que o ser humano, (despois dunha longa evolución de mais de 70 millóns de anos en que a varios tipos de monos, de forma increíble déuselles por ir evolucionando…, pois resulta que se tomamos como referencia ao Homo Sapiens nesos últimos 150.000 anos, e os convertimos NUN ANO, resultaría a seguinte relación:

Que dentro dese ano (é decir os últimos 150.000) anos o devandito Homo Sapiens pasaríao dun xeito, algo así como moi rudimentario, nada mais e nada menos que 11 MESES…., xa que empezou a dedicarse de xeito estable e permanente nun mesmo territorio (nada de ser nómadas nin cousas desas), convertindose a agricultura e a gandeiría como un xeito de vivir, hai algo así como hai 1 MES. (tirando xa polo alto).

As primeiras ciudades (por certo pequeniñas todas elas) empezaron a fundarse hai uns 12 DIAS. (Antes deso a xente andaba á súa bola polo mundo adiante sen ton nin son).

Empezouse a falar de igualdade, de democracia, de dereitos humanos e todas esas cousas, hai pouco mais de 24 HORAS.

Que precisamente donde foi un dos berces da democracia e dereitos humanos e todas esas cousas anteditas, caso dos EEUU sen ir mais lonxe; hai pouco mais de 4 HORAS en que non podían subir ao mesmo autobús os seres humanos de raza negra nos que ían os rostros pálidos….

E que decir da democracia. Pois que por aquí, por estos lares, levamos algo así como 2 HORAS E CUARTO; e xa por non falar das redes sociales, donde comemos o mundo con elas e o que nos boten por diante,…, pois levamos enredados no medio delas non mais de TRES CUARTO DE HORA. (por algo se empeza)..

Osea que eso…., que as cousas non son para tanto. Ou sí. Todo depende, claro está. Todo depende como se mire e como te miren….





A TEORIA DA RELATIVIDADE. TODO DEPENDE SEGÚN SE MIRE

A teoría da relatividade non é cousa doada de entender e moito menos de explicar, así á primeira de cambio. Vexamos algún exemplos coa sana intención de facer unha aproximación a tal interesante cuestión.

Non todo parece o que é, ainda que ás veces case todo ven dando alí.

Poñamos como primeiro  exemplo: aqueles que lles costa moito traballo diferenciar a man esquerda da man dereita. Son aqueles que as separan pouco mais dunha cuarta e xa teñen dúbidas importantes e de súpeto, donde xa case non acertan saber cal é unha e cal é outra.

Este feito que pode inicialmente parecer unha cousa negativa e ata de producir certo desacougo ou incluso algo así como un pouco de desprecio ou pena; na meirande parte das ocasións que así ocurre quedan automáticamente calificados como uns papabrevas ou semellante. En resúmen que son dos que non lles dá para mais o seu zurullo.

Ben, pero a cousa tampouco é para tanto, como de seguida intentamos aclarar:

A cuestión é que todo depende en cómo se mire, xa que a cuestión que estamos analizando ten as súas ventaxas, que dito de algún modo son algo así como meras singularidades dos seres humanos en cuestión que esgrimen este tipo de actitudes, así polo mundo adiante sen ningún tipo de maiores problemas.

Así é o caso na hora en que queren usar as máns, ou ben usándoas mesmamente, pois tampouco non hai nin teñen maior dilema nin problema, porque usan unha das dúas e punto. Non andan con mais voltas. Total para qué??  Veñen sendo o caso práctico sin grandes alardes pero dunha grande efectividade. Moitos pensarán á vista de tales actitudes que xa nin vale a pena darlle moitas mais voltas. Eles nin eso. Non lles fai falta. Non perden o tempo pensando si tal ou se cual.

En cambio os que sí saben perfectamente distinguir a man dereita da man esquerda, xa son moito mais tiquismiquis, Están continuamente R que R querondo usar en todo momento a que lles vai a eles mellor, ou a que lles parece a eles que lles vai mellor, ou simple e llanamente a que eles queren creer que é a mellor.

Tamén hai claras excepcións, como é o caso dos que comen de xeito habitual a dous carrillos, que nun alarde de sentido práctico das cousas non fan distinción de ningún tipo á hora da verdade.

Son por norma xeral dos que non se andan con medias tintas. Son a realidade práctica personificada, dos que non deixan un lixo de dúbidas nin evidencias. Tronzan todo aquello que poden, e o que non poden tamén. Non se conforman nunca con ter dous carrillos. Son dos que lles gustaría ter ducias de carrillos. Ou pola contra un namais. Ser todo eles un carrillo de por sí. O deles é tronzar e tronzar.

Preséntanse pois estos prototipos a modo de todoterreo, donde por moi relativo que poida ser ou parecer o asunto, dalles prácticamente todo igual. O mismiño. Debullan o asunto e punto. O seu bandullo é o primeiro. Bueno, o primeiro e o único. En resúmen, eles o primeiro; e ao resto que lles dean. Para que lle imos dar mais voltas.

Por outra banda hai tamén unha teoría comúnmente aceptada consistente no dito ese de que “o caso é non levar un golpe” que parece ser está directamente relacionado coa teoría da relatividade asentada, claro está, na percepción esa de que “todo depende en cómo se mire”.

Se todas estas teorías mais que demostradas na práctica lle engadimos outro elemento sustancial como é a gravedade, poñéndolle cada quén a dosis que considere axeitada; pois xa imos tendo unha aproximación mais que decente sobre o aunto en cuestión.

Así é que hai quen pensa que todo é moi relativo. Salvo que non o sexa. Pero daquela xa estaríamos falando de palabras maiores, confirmándose así a teoría de que todo ven dando ao mesmo.

E todo o anterior ven sendo unha parte do "DEPENDE", pero eso xa queda para outro día.....





jueves, 11 de agosto de 2016

CRENDES, PARROQUIA PIONERA DE FUTBOL FEMENINO EN LA COMARCA DE "AS MARIÑAS" -- # -- CRENDES, PARROQUIA PIONEIRA DO FUTBOL FEMININO NA COMARCA DE "AS MARIÑAS"

CRENDES, parroquia pionera del fútbol femenino en la comarca de "As Mariñas"


CRENDES, parroquia pioneira do fútbol feminino na comarca de "As Mariñas"








El sábado 2 de julio de 2016 se rememoró un acontecimiento deportivo en la parroquia de Crendes, una de las 19 que conforman el muncipio coruñés de Abegondo; al objeto de recordar aquel 5 de mayo de 1963 cuando se celebra por primera vez un partido de fútbol femenino entre solteras y casadas, todas ellas vecinas de la localidad de Crendes.


O sábado 2 de xullo de 2016 rememorouse un acontecemento deportivo na parroquia de Crendes, unha das 19 que conforman o muncipio coruñés de Abegondo; ao obxecto de lembrar aquel 5 de maio de 1963 cando se celebra por primeira vez un partido de fútbol feminino entre solteiras e casadas, todas elas veciñas da localidade de Crendes.





Cartel conmemorativo da homenaxe ás mulleres futbolistas de Crendes (*)



Pasillo de honra no partido de homenaxe  (*)


O domingo 26 de marzo de 2017 a Televisión de Galicia emitiu unha reportaxe titulada "MATRIARCAS" que trata a historia do equipo femenino de fútbol de Crendes.

Pcando aqui ENLACE á emisión da TVG "Matriarcas", futbol feminino pioneiro de Crendes





Ese fue el fundamento del evento celebrado en el campo de fútbol coincidiendo con las fiestas locales que se celebran en la honra del patrón San Pedro; motivo por el cual un grupo de vecinos, encabezados por Orlando Iglesias y la “Sociedad Católica, Cultural y Recreativa de Crendes” colaboraron en el empeño de homenajear merecidamente a este grupo de mujeres y a todas las personas que de una forma u otra fomentaron e incentivaron esta iniciativa deportiva por aquellos años, perdurando a lo largo de toda una década esta actividad por distintos campos de la comarca de As Mariñas y la provincia de A Coruña.

Ese foi o fundamento do evento celebrado no campo de fútbol coincidindo coas festas locais que se celebran na honra do patrón San Pedro; motivo polo cal un grupo de veciños, encabezados por Orlando Iglesias e a “Sociedade Católica, Cultural e Recreativa de Crendes” colaboraron no empeño de homenaxear merecidamente a este grupo de mulleres e a todas as persoas que dunha forma ou outra fomentaron e incentivaron esta iniciativa deportiva por aqueles anos, perdurando ao longo de toda unha década esta actividade por distintos campos da comarca das Mariñas e a provincia da Coruña.


La cita del 2 de julio de 2016 consiguió reunir un total de cuatro generaciones a partir de aquellas futbolistas, rememorando en un emotivo acto al grupo de mujeres que consiguieron llevar a cabo uno de sus sueños, jugar al fútbol.


A cita do 2 de xullo de 2016 conseguiu reunir un total de catro xeracións a partir daquelas futbolistas, rememorando nun emotivo acto ao grupo de mulleres que conseguiron levar a cabo uno dos seus soños, xogar ao fútbol.




Xogadoras do equipo femenino do ano 1963 co Presidente ao frente  (*)



A familia Taibo Tasende xunto con Orlando Iglesias (á dereita).  (*)




Los preparativos fueron arduos y llenos de ilusión, involucrándose muchas personas para que el evento fuese un éxito. Por supuesto que las más veteranas, las verdaderas protagonistas de esta emotiva historia, fueron las primeras en ese compromiso.


Os preparativos foron arduos e cheos de ilusión, involucrándose moitas persoas para que o evento fose un éxito. Por suposto que as máis veteranas, as verdadeiras protagonistas desta emotiva historia, foron as primeiras nese compromiso.







UN POCO DE HISTORIA SOBRE EL EQUIPO DE FUTBOL FEMENINO DE CRENDES.
Corría el año 1963 cuando en España comenzaba a revivir lentamente de pesados y duros años de la postguerra; en una Galicia rural inmersa en un contínuo e incansable pérdida de población, ese goteo incesante como fue la emigración. Quedaban atrás los años de hacer las maletas rumbo a Venezuela, Brasil o Argentina. Aquellos años se abrían las puertas a los hombres y mujeres de Galicia en países más cercanos, los de la Europa occidental, especialmente Suiza, Alemania, Francia e Inglaterra. Los que se quedaban aquí comenzaban a disfrutar de forma lenta y paulatina de avances tecnológicos de la época, como era el caso de disponer de corriente eléctrica en sus domicilios aún cuando la televisión todavía era un artículo de lujo y sólo al alcance de unos pocos. La vida cotidiana discurría en las duras labores del campo; cuando el deporte del fútbol era practicado sólo por unos pocos y de forma esporádica, coincidiendo primordialmente con las fiestas en las parroquias, siendo hasta aquel momento “cosa de hombres”.

UN POUCO DE HISTORIA SOBRE O EQUIPO DE FUTBOL FEMININO DE CRENDES.
Corría o ano 1963 cando en España comezaba a revivir lentamente de pesados e duros anos da postguerra; nunha Galicia rural inmersa nun contínuo e incansable perda de poboación, ese goteo incesante como foi a emigración. Quedaban atrás os anos de facer as maletas rumbo a Venezuela, Brasil ou Arxentina. Aqueles anos abríanse as portas aos homes e mulleres de Galicia en países máis próximos, os da Europa occidental, especialmente Suíza, Alemaña, Francia e Inglaterra. Os que quedaban aquí comezaban a gozar de forma lenta e paulatina de avances tecnolóxicos da época, como era o caso de dispor de corrente eléctrica nos seus domicilios aínda cando a televisión aínda era un artigo de luxo e só ao alcance duns poucos. A vida cotiá discorría nos duros labores do campo; cando o deporte do fútbol era practicado só por uns poucos e de forma esporádica, coincidindo primordialmente coas festas nas parroquias, sendo ata aquel momento “cosa de homes”.


Pero en Crendes buena parte de sus habitantes quisieron que las cosas discurrieran de forma diferente. Había un grupo de mujeres que estaban dispuestas a tener la posibilidad de disfrutar “su” partido de fútbol. Como era habitual en estos menesteres, qué mejor que un duelo entre solteras y casadas.

Pero en Crendes boa parte dos seus habitantes quixeron que as cousas discorresen de forma diferente. Había un grupo de mulleres que estaban dispostas a ter a posibilidade de gozar “o seu” partido de fútbol. Como era habitual nestes mesteres, que mellor que un duelo entre solteiras e casadas.



Para la ocasión contaron con el apoyo importante de la Sociedad Católica, Cultural y Recreativa de Crendes, con su presidente del momento, José Carro para que la idea llegara a buen puerto. Y dicho y hecho.

Para a ocasión contaron co apoio importante da Sociedade Católica, Cultural e Recreativa de Crendes, co seu presidente do momento, José Carro para que a idea chegase a bo porto. Dito e feito.




LLEGO EL GRAN DIA. 5 DE MAYO DE 1963
Su primer partido lo disputaron en el campo de fútbol de Crendes el 5 de mayo de 1963, no sin antes realizar arduos trabajos de acondicionamiento de la instalación deportiva del momento, rebajando a base de pico y pala, para disputar su primer partido de fútbol en el que evidentemente no había vestuarios ni agua corriente. El resultado de aquel primer encuentro entre solteras y casadas finalizó con el resultado de empate a cero.

CHEGOU O GRAN DIA. 5 DE MAIO DE 1963

O seu primeiro partido disputárono no campo de fútbol de Crendes o 5 de maio de 1963, non sen antes realizar arduos traballos de acondicionamento da instalación deportiva do momento, rebaixando a base de pico e pa, para disputar o seu primeiro partido de fútbol no que evidentemente non había vestiarios nin auga corrente. O resultado daquel primeiro encontro entre solteiras e casadas finalizou co resultado de empate a cero.



Fotografías publicadas en el libro "Abegondo un curruncho das Mariñas"





Pero aquello no era cosa pasajera. Las mujeres futbolistas quisieron repetir su experiencia y el motivo no era en vano. Querían rendir un homenaje a una de las compañeras (Maruja Cañás) que en el primer partido sufrió una lesión de tibia, para lo cual lograron ponerse en contacto con otro equipo femenino, logrando así que la parroquia de Crendes se pusiese en la vanguardia de fútbol femenino al menos en la comarca de As Mariñas.


Pero aquilo non era cousa pasaxeira. As mulleres futbolistas quixeron repetir a súa experiencia e o motivo non era en balde. Querían render unha homenaxe a unha das compañeiras (Maruja Cañás) que no primeiro partido sufriu unha lesión de tibia, para o que lograron poñerse en contacto con outro equipo feminino, logrando así que a parroquia de Crendes se pusexe na vangarda de fútbol feminino polo menos na comarca das Mariñas.


Formación dos dous equipos no segundo dos partidos (*)



O presidente José Carro facéndolle entrega dun agasallo
á lesionada Maruja Cañás
. (*)

Maruja Cañás, lesionada no primeiro partido
rodeada de compañeiras   (*)



Outro momento do segundo partido celebrado en Crendes (*)



EL CRENDES EN LAS FIESTAS DE BETANZOS.
Durante el resto de la década de los años 60 el equipo femenino de fútbol de Crendes disputa distintos encuentros, entre los que cabe destacar los celebrados en Betanzos, coincidiendo con las fiestas del San Roque, compitiendo con las jugadoras del Eirís. El evento despertó un inusitado interés, tanto que los organizadores fijaron el precio de la entrada para ver a las féminas futboleras en la nada despreciable cantidad de 15 pesetas de la época. El reclamo que en aquellos años tenía el fútbol femenino era tan evidente como lo era la perplejidad que debía despertar en los responsables de la Federación de Fútbol que no veían con buenos ojos precisamente este tipo de eventos.

O CRENDES NAS FESTAS DE BETANZOS.
Durante o resto da década dos anos 60 o equipo feminino de fútbol de Crendes disputa distintos encontros, entre os que cabe destacar os celebrados en Betanzos, coincidindo coas festas do San Roque, competindo coas xogadoras do Eirís. O evento espertou un inusitado interese, tanto que os organizadores fixaron o prezo da entrada para ver ás mulleres futboleiras na nada despreciable cantidade de 15 pesetas da época. O reclamo que naqueles anos tiña o fútbol feminino era tan evidente como o era a perplexidade que debía espertar nos responsables da Federación de Fútbol que non vían con bos ollos precisamente este tipo de eventos.


Es hasta el año 1973 en que el equipo femenino de fútbol de Crendes disputa encuentros por  diferentes puntos de la geografía de la provincia de A Coruña como Elviña, Betanzos, Bribes o Pontedeume.


É ata o ano 1973 en que o equipo feminino de fútbol de Crendes disputa encontros por diferentes  puntos da xeografía da provincia da Coruña como Elviña, Betanzos, Bribes ou Pontedeume.





Foto na prensa sobre o partido de fútbol celebrado nas festas de Betanzos   (*)





Comentarios sobre el partido de fútbol femenino celebrado en
Betanzos entre el Crendes y el Eirís.   (*)






En el libro "Abegondo un curruncho das Mariñas" se recogen datos del equipo femenino de fútbol de Crendes y de la Asociación Católica, Cultural y Recreativa de Crendes.
Aquí la relación de las jugadoras:

No libro "Abegondo un curruncho das Mariñas" recóllense datos do equipo feminino de fútbol de Crendes e da Asociación Católica, Cultural e Recreativa de Crendes.
Aquí a relación das xogadoras:



Carmen Rodríguez, Leonor Lamas, Pilar Gómez, Antoñita Barral, Herminia Mirás, Maruja Caamaño, Neluca Cañás, Socorro Barbeito, Charito Camba, Aurora Barreiro, Lolita Gómez, Fina Fariña, Mucha Santos, Marilola Cacheiro, Mª Jesús Gómez, Esther Gómez, Gelines Santos, Esther Pérez, Manolita Marzoa, Maribel Edreira, Dorinda Edreira, Carmen Barral y Maruja Cañás, esta última con rotura de tibia incluída en el primer partido disputado.



publicado en "Abegondo un curruncho das Mariñas"


publicado en "Abegondo un curruncho das Mariñas"




El referente en la parroquia de Crendes: La “Asociación Católica, Cultural y Recreativa de Crendes”

O referente na parroquia de Crendes: A “Asociación Católica, Cultural e Recreativa de Crendes


Una de las referencias sociales y culturales de la parroquia de Crendes y del propio municipio de Abegondo es sin lugar a dudas la denominada “Asociación Católica Cultural y Recreativa de Crendes”. Se determina su constitución en el año 1951 destacando sus múltiples y variadas actividades de tipo cultural y deportivo. Además de celebrar las fiestas patronales logra acometer obras de construcción de un parque. Se fusiona a la asociación de “asistencia Mútua”, un seguro colectivo de decesos para los asociados, iniciativas pioneras de la época que aún hoy en día pocas parroquias pueden ofrecer iniciativas de este calibre o similares.

Unha das referencias sociais e culturais da parroquia de Crendes e do propio municipio de Abegondo é sen dúbida a denominada “Asociación Católica Cultural e Recreativa de Crendes”. Determínase a súa constitución no ano 1951 destacando os seus múltiples e variadas actividades de tipo cultural e deportivo. Ademais de celebrar as festas patronais logra acometer obras de construción dun parque. Fusiónase á asociación de “asistencia Mútua”, un seguro colectivo de decesos para os asociados, iniciativas pioneiras da época que aínda hoxe en día poucas parroquias poden ofrecer iniciativas deste calibre ou similares.



Directa da Asociación Catálica, Cultural e Recreativa de Crendes
no Salón. Diante, á esquerda, o presdente José Carro
.  (*)





GRAN COBERTURA DEL EVENTO POR DISTINTOS MEDIOS DE COMUNICACIÓN.
Distintos medios de comunicación se dieron cita al evento en el campo de fútbol de Crendes. Previamente ya dieron cuenta de esta iniciativa avanzando el evento y la celebración del homenaje, tanto en medios escritos como la radio y televisión, lo que provocó que el interés y el entusiasmo de toda la parroquia fuera presagiando un gran acontecimiento para el sábado 2 de julio de 2016.

GRAN COBERTURA DO EVENTO POR DISTINTOS MEDIOS DE COMUNICACIÓN.

Distintos medios de comunicación déronse cita ao evento no campo de fútbol de Crendes. Previamente xa deron conta desta iniciativa avanzando o evento e a celebración da homenaxe, tanto en medios escritos como a radio e televisión, o que provocou que o interese e o entusiasmo de toda a parroquia fose presaxiando un gran acontecemento para o sábado 2 de xullo de 2016


Vídeo de noticia en T5 sobre o evento deportivo:







 

Porada de "La Voz de Galicia" do domingo 26 de xuño de 2016 na que recolle con
foto incluída o evento deportivo a celebrar o 2 de xullo.  (*)


La Voz de Galicia, domingo 26 de xuño de 2016  (*)




DxT Campeon do 4 de xullo de 2016  (*)



Vídeo no que se mostra o momento do inicio da homenaxe:






La Voz de Galicia 4 de xullo de 2016  (*)

La Voz de Galicia 4 de xullo de 2016  (*)




También en el blog de Carolina Regueira se recogen datos del evento deportivo en una publicación titulada "Crendes, una aldea de mujeres valientes".  

Tamén no blog de Carolina Regueira recóllense datos do evento deportivo nunha publicación titulada "Crendes, una aldea de mujeres valientes"


(para acceder ao blog PINCHAR AQUI).



LOS PREPARATIVOS
Para que la celebración fuese una auténtica fiesta fue necesario contar con el beneplácito de las protagonistas, consiguiendo involucrar al resto de féminas de la parroquia que estuviesen dispuestas a participar en un partido entre solteras y casadas en homenaje a las del año 1963. Y la cosa funcionó. Tanto que en días previos hubo entrenamientos tanto de un equipo como de otro con la asistencia de alguna superveterana, como fue el caso de Herminia con sus 92 años.

OS PREPARATIVOS

Para que a celebración fose unha auténtica festa foi necesario contar co beneplácito das protagonistas, conseguindo involucrar ao resto de mulleres da parroquia que estivesen dispostas a participar nun partido entre solteiras e casadas en homenaxe ás do ano 1963. E a cousa funcionou. Tanto que en días previos houbo adestramentos tanto dun equipo como doutro coa asistencia dalgunha superveterana, como foi o caso de Herminia cos seus 92 anos.



Fotos de los días previos al partido de homenaje:
Fotos dos días previos ao partido de homenaxe:













Días previos nos que se celebraron adestramentos
coa presenza de medios de comuniación, público
e incluso dalgunha super-veterana   (*)




LLEGO EL DIA. 2 DE JULIO DE 2016. EL DIA DEL HOMENAJE
Todo listo para la gran cita. Cuatro generaciones. Las futbolistas del año 1963, hijas, nietas e incluso bisnietas y por supuesto el gran público que aguarda con expectación. El otro gran protagonista fue José Carro, presidente en el año 1963 de la “Asociación Católica Cultural y Recreativa de Crendes” al que también se le quiso reconocer su labor. Fueron entregadas placas conmemorativas a las veteranas jugadoras del 63 y al presidente de la asociación, recordando al propio tiempo a las que ya no estaban.

CHEGOU O DIA. 2 DE XULLO DE 2016. O DIA DA HOMENAXE

Todo listo para a gran cita. Catro xeracións. As futbolistas do ano 1963, fillas, netas e mesmo bisnetas e por suposto o gran público que agarda con expectación. O outro gran protagonista foi José Carro, presidente no ano 1963 da “Asociación Católica Cultural e Recreativa de Crendes” ao que tamén se lle quixo recoñecer o seu labor. Foron entregadas placas conmemorativas ás veteranas xogadoras do 63 e ao presidente da asociación, lembrando ao propio tempo ás que xa non estaban.




Como colofón a la jornada deportiva-festiva se celebró un encuentro entre solteras y casadas, reuniendo 20 jugadoras y 2 entrenadores cada bando. Para darle una mayor formalidad el encuentro fue dirigido por Eugenia Gil Soriano del Colegio Gallego joven promesa del arbitraje. El resultado final fue de 3-1 a favor de las solteras; aunque claramente en esa jornada quien ganó fue Crendes, el fútbol y la amistad.


Como colofón á xornada deportiva-festiva celebrouse un encontro entre solteiras e casadas, reunindo 20 xogadoras e 2 adestradores cada bando. Para darlle unha maior formalidade o encontro foi dirixido por Eugenia Gil Soriano do Colexio Galego nova promesa da arbitraxe. O resultado final foi de 3-1 a favor das solteiras; aínda que claramente nesa xornada quen gañou foi Crendes, o fútbol e a amizade.



Nos actos de homenaxe figurou un recordo ás xogadoras ausentes  (*)



Antes do partido foi entregado un obsequio a cada unha das xogadoras veteranas
 e ao presidente da asociación (*).



Vídeo que mostra o inicio da homenaxe do domingo 2 de xullo de 2016





Eugenia Gil foi a encargada de dirixir o partido de homenaxe  (*)



Al partido de homenaje acudieron como público las veteranas:

Ao partido de homenaxe acudiron como público as veteranas:

Herminia Mirás, Leonor Lamas, Lourdes Lendoiro, Socorro Barbeito, Maria Cañás, Fina Teijo, Mª Carmen Caamaño, Gelines Santos, Mª del Carmen Santos, Mª Jesús Gómez, Antonia Loureda, Charito Camba, Olga Camba, Angeles Carro, Manola Gómez, Maria Tasende, Cloti Rodríguez, Manuela Loureda, Carmen Facal, Antonia barral, Dora Edreira, Mari Lola Cacheiro e o presidente da asociación José María Carro.




Instantáneas do partido:














Así estaba o ambiente no momento da disputa entre solteiras e casadas vs 2016






E á noite un momento de agradecementos para tod@s, en especial á xogadora Alba Taibo Tasende á que se lle fai entrega dun balón asinado polas veteranas do Crendes.








Alba e Ana Taibo son as unicas rapazas que xogan ao fútbol na actualidade, sendo Alba a que se iniciou primeiro neste deporte hai xa case dez anos.



As fotos nas que aparecen marcadas con asterisco  (*)  foron cedidas por Orlando Iglesias.


Sería pola miña parte moi pouco agradecido non recoñecer públicamente que este traballo sen á aportación e a colaboración de ORLANDO IGLESIAS non sería posible, polo que inevitablmente aquí deixo o meu agradecemento persoal por aportar a meirande parte do aquí públicado e seguir contribuindo a que precisamente estas cousas sigan tendo o valor que teñen.







Otras curiosidades de la parroquia de Crendes (recogidas en el libro "Abegondo un curruncho das Mariñas", publicado en el año 1996:


Outras curiosidades da parroquia de Crendes (recollidas no libro "Abegondo un curruncho das Mariñas", publicado no ano 1996:



En 1842 la parroquia de Crendes, junto con las de Orto, Meangos, Cos y Limiñón pasaban a formar parte del Ayuntamiento de Betanzos, conforme a un debate se que producía en la Diputación Provincial de A Coruña el 5 de abril de 1842. Las restantes parroquias del municipio de Abegondo pasaban a formar parte del de Cerneda. (X. Fariña Jamardo en “Os Concellos Galegos”, parte especial, pág. 45).

En 1842 a parroquia de Crendes, xunto coas de Orto, Meangos, Cos e Limiñón pasaban a formar parte do Concello de Betanzos, conforme un debate que se producía na Deputación provincial da Coruña o 5 de abril de 1842. As restantes parroquias do municipio de Abegondo pasaban a formar parte do de Cerneda. (X. Fariña Jamardo en “Os Concellos Galegos”, parte especial, páx. 45).



En noviembre de 1850 el Ayuntamiento de Abegondo saca a pública subasta las obras necesarias para la construcción del puente “Porto-ancho”, situado en el río Mero entre las parroquias de Crendes y Piadela (BOP 11-XI-1850).

En novembro de 1850 o Concello de Abegondo saca a poxa as obras necesarias para a construción da ponte “Porto-ancho”, situada no río Mero entre as parroquias de Crendes e Piadela (BOP 11-XI-1850).




El 1 de diciembre de 1910 comienzan los trámites para fundar en la parroquia de Crendes la Sociedad de Seguros “La Ganadera”. En alguno de los documentos consta como fecha oficial de su constitución el día 30 de abril de 1911 (BOP 15-XII-1924  pág: 1124)

O 1 de decembro de 1910 comezan os trámites para fundar na parroquia de Crendes a Sociedade de Seguros “A Gandeira”. Nalgún dos documentos consta como data oficial da súa constitución o día 30 de abril de 1911 (BOP 15-XII-1924  pág: 1124)




El 6 de setiembre de 1918 se funda el denominado “Sindicato Católico Agrario” en la parroquia de Crendes. (BOP 15-XII-1924;  pág: 1124)

O 6 de setiembre de 1918 fúndase o denominado “Sindicato Católico Agrario” na parroquia de Crendes. (BOP 15-XII-1924;  pág: 1124)




El 8 de octubre de 1935 se funda “Izquierda Republicana” con domicilio social en Agrolongo-Crendes, presidida por José Bello Pérez. (ARG G-1823)

O 8 de outubro de 1935 fúndase “Esquerda Republicana” con domicilio social en Agrolongo-Crendes, presidida por José Bello Pérez. (ARG G-1823)



El 11 de diciembre de 1964 se anuncian los trabajos de investigación de propietarios en la zona de Crendes para la Concentración Parcelaria. (BOP 11-XII-1964)

O 11 de decembro de 1964 anúncianse os traballos de investigación de propietarios na zona de Crendes para a Concentración Parcelaria. (BOP 11-XII-1964)




Crendes tiene dos edificaciones civiles significativas, la denominada “Pazo de San Pedro de Crendes” y el “Pazo de Macenda” que entre sus moradores figura Joaquín Arias Sanjurjo, vinculado al regionalismo, participando activamente a principios del siglo XX en el movimiento político denominado “Solidaridad Gallega”.

Crendes ten dúas edificacións civís significativas, o denominada “Pazo de San Pedro de Crendes” e o “Pazo de Macenda” que entre os seus moradores figura Joaquín Arias Sanjurjo, vinculado ao regionalismo, participando activamente a principios do século XX no movemento político denominado “Solidariedade Galega”.


--------------------------------------------------

NOVA PUBLICACION



A loita guerrilleira contra o réxime de Franco tivo como punto de actuación destacado a comarca de Betanzos. En canto á súa organización, na que o Partido Comunista xoga un destacado papel, Abegondo foi un dos puntos en donde se inician os primeiros contacto entre os principais dirixentes. 

Un período convulso este da postguerra civil do 36. Na publicación "A loita guerrilleira contra o réxime de Franco en Abegondo e comarca de Betanzos" faise un percorrido de feitos históricos que marcaron a toda unha xeneración. Un relativo cronolóxico desde aqueles primeiros días en que chegan noticias da sublevación de parte do exército no Norte de África ata momentos de máxima tensión que aconteceron no territorio.




A publicación contén datos en cómo se desevolven os primeiros contactos para conformar as partidas organizadas que sexan capaces de desestabilizar ao sistema, as acción mais salientables (morte do crego de Viós, atentado contra a Garda Civil en San Tirso de Mabegondo ou o incendio da Casa do Concello de Abegondo). 

Un recopilatorio en definitiva que nos adentra a aqueles anos da década dos 40 do século XX como foi a loita guerrilleira nas aldeas e pobos da comarca de Betanzos e con maior incidencia no concello de Abegondo.

Video: 



En Amazón:   Disponible en formato Ebook e Libro de tapa blanda


A loita guerrilleira contra o réxime de Franco en Abegondo e comarca de Betanzos en AMAZON (+info)





-----------------------------------------------------------------------------------

NOVA PUBLICACION

OPOSICIONES Corporaciones Locales. Ayuntamientos y Diputaciones. Auxiliares Administrativos. Administrativos.

Guia para principiantes. Empezar de cero. 





En formato Ebook y Libro de tapa blanda en este enlace (Amazón)


Este libro pretende acercar del modo más ameno y sencillo posible, a aquellas personas que sientan al menos curiosidad por el mundo de la preparación de las oposiciones. De cualquier tipo, puesto que el modus operandi en la inmensa mayoría de ellas es muy similar.

Yo me centro en la Administración Local, los Ayuntamientos y Diputaciones que es lo que más conozco. Después de más de treinta años de experiencia en la Administración Local y con varias oposiciones en el cuerpo aprobadas y otras bastantes más a las que me presenté, he decidido poner mi grano de arena a colaborar con todas aquellas personas que estén interesadas en la tarea de preparar oposiciones a funcionario/a de la Administración Local.

Quiero participar, en colaborar para dar información lo más precisa y detallada posible, para iniciarse y dar los primeros pasos, que siempre son los más difíciles. Quiero dar información precisa, de la que mi generación carecíamos por completo cuando decidimos tomar este rumbo en nuestras vidas. No había internet y había que buscarse la vida con otras fórmulas mucho más rudimentarias. Ahora es todo mucho más sencillo y rápido, al alcance de todo el mundo, por lo que de existir algún problema en ese sentido, sea quizás el exceso de información y no saber seleccionar adecuadamente al barullo que nos vemos sometidos día a día.

Preparar una oposición es tarea ardua no exenta de disciplina, tesón, perseverancia, confianza en uno mismo; aunque cabe precisar que todo eso forma parte no sólo del mundo de las oposiciones. Lo es también ante el reto de la vida misma si queremos triunfar en cualquier otra actividad. No hay más que observar a quien está a nuestro alrededor y fijarnos en negocios, o profesionales que destacan sobre la media de los demás. Para llegar a ese punto han tenido que ser disciplinados, con mucho tesón y perseverancia y no desmayar en el intento. Pues eso mismo es el mundo de las oposiciones. No tiene mayor secreto. Si quieres cambiar algo tu vida comienza por cambiar tú mismo/a. El mundo cambia aunque tú no cambies. Nada cambia en tu vida si no cambias en tu vida. Ponle alegría, decisión y ánimo. Nada cambia si tú no cambias. No esperes a que te cambien las cosas si tú no haces lo posible porque cambien.

El mundo de las oposiciones es arte, una disciplina que requiere orden y entrenamiento, hasta demostrar la capacidad y habilidades necesarias. Es maña y astucia a la vez hasta adquirir destreza que es lo que nos lleva al éxito. Y a ese éxito quiero invitar a todas aquellas personas deseosas de conseguir lo que alguna vez han soñado.


En formato Ebook y Libro de tapa blanda  en Amazón en este enlace.



*****************************************









Disponible en Amazon formato Ebook y Libro tapa blanda (+info)






OUTROS ENLACES QUE LLE PODEN INTERESAR: (para acceder á información picar encima deles):